مدیر عامل ایسپا : علت انباشت خشم ، بی توجهی به مطالبات است / شمار قابل توجهی از مردم عصبانی هستند
کاشف اسرار – با اعلام خبر فوت «مهسا امینی» بعد از فراخوانی در گشت ارشاد، نا آرامی‌ها در نقاط مختلف کشور شکل گرفته و در بسیاری از نقاط به اغتشاش و درگیری کشیده شده است. اما منشأ این اعتراض ها، عوامل گسترش ناگهانی آن و راهکارهای درست رویارویی با آن، موضوع‌های مهم و پیچیده‌ای است که بررسی آنها، نیازمند دریافت نظر نخبگان است.
در همین زمینه، دفتر پژوهش ایرنا مصاحبه‌هایی با نخبگان، اندیش مندان و جامعه شناسان با رویکردهای مختلف را در برنامه دارد که به تدریج منتشر می‌شود.
همان گونه که در آبان ۹۸ هم طبقه پایین و متوسط همزمان حضور داشتند در این اعتراض ها نیز همین گونه است؛ چون نه اعتراض آبان ۹۸ فقط اقتصادی بود و نه اعتراض اکنون فقط اجتماعی و فرهنگی و سیاسی
پیش از این گفت‌وگوهایی با «عماد افروغ» جامعه‌شناس، «مهدی جمشیدی» عضو هیات علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، «عباس عبدی» تحلیلگر و جامعه‌شناس، «حامد حاجی حیدری» عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران، «نعمت الله فاضلی» انسان‌شناس و عضو پیشین هیات علمی پژوهش گاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و «سید محمود نجاتی حسینی» پژوهشگر مطالعات علم و دین در این باره ارائه شده است.
آنچه در پی می‌آید، با «مهدی رفیعی بهابادی» رییس مرکز افکار سنجی دانشجویان ایران (ایسپا) است.
اعتراض‌های شهریور ۱۴۰۱ فقط قضیه آزادی اجتماعی و فرهنگی نیست
از نظر دکتر بهابادی، اعتراض‌های شهریور ۱۴۰۱ فقط مساله حجاب و گشت ارشاد نیست. وی معتقد است هر اعتراضی یک کاتالیزور دارد. به طور مثال در آبان ۱۳۹۸ کاتالیزور، مساله بنزین بود. در ۱۴۰۱، بحث کشته شدن مهسا امینی و مساله گشت ارشاد است اما این‌ها فقط علت قریب هستند و باید دنبال علل اصلی بود.
در طول چند دهه گذشته در ایران شاهد اعتراض های به نسبت گسترده‌ای بودیم که برخی محققان آن را به اعتراض های طبقه متوسط یا طبقه پایین تعبیر کرده‌اند. به عنوان مثال اعتراض های سال ۷۸ و ۸۸ را مبتنی بر خواسته های سیاسی و مربوط به طبقه متوسط می‌دانند و اعتراض‌های ۹۶ و ۹۸ را اقتصادی و مربوط به طبقه پایین.
به احتمال زیاد کسانی که اصرار دارند چنین تقسیم بندی‌هایی انجام دهند، این اعتراض‌ها را هم اعتراض های طبقه متوسط می‌دانند، در صورتی که شواهدی خلاف این ادعاها وجود دارد. اگر بتوان اعتراض‌های ۷۸ و ۸۸ را سیاسی دانست، اعتراض‌های ۹۶ و ۹۸ فقط اقتصادی و مخصوص طبقه پایین نبود.
از بین ۲۴ متغیر مورد بررسی بیش از همه « متغیر خشم » نسبت به حکومت متغیر پتانسیل اعتراض را تبیین می‌کند بررسی اجمالی شهرهای درگیر در اعتراض های ۹۶ و به ویژه ۹۸ نشان می‌دهد بسیاری استان‌ها و شهرها بودند که از نظر وضعیت اقتصادی و رفاهی در رتبه‌های پایین کشور قرار داشتند و اعتراضی را تجربه نکردند و عکس این مورد هم زیاد وجود داشت.
به لحاظ زمانی نیز ما در برهه‌های مختلف شاهد تورم سنگین بوده‌ایم اما اعتراضی مشاهده نکردیم. این بدان معنا نیست که متغیر اقتصاد مهم نیست، بلکه به این معنی است که وضعیت رفاهی و معیشتی ممکن است شرط لازم برای وقوع اعتراض‌ها باشد، اما هرگز شرط کافی نیست. اکنون هم همه ماجرا فقط قضیه آزادی اجتماعی و فرهنگی نیست.
مردم یک روزه خشمگین و عصبانی نمی‌شوند
رئیس مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) به ارائه گزارشی از فعالیت علمی خود در این حوزه پرداخته و می‌گوید: در یک بررسی پیمایشی که در ۶ شهرستان جنوب تهران در تیرماه ۱۴۰۱ انجام دادیم، ۲۴ متغیر مؤثر بر پتانسیل اعتراض را بررسی کردیم.
۶ شهرستان مورد بررسی در این تحقیق شامل ۴ شهرستانی بود که در سال ۹۸ اعتراض‌های سنگینی را تجربه کرده بودند، یعنی شهر قدس، شهریار، بهارستان و اسلامشهر و دو شهرستانی که در این سال اعتراضی تجربه نکرده بودند، یعنی ری و پاکدشت.
از بین ۲۴ متغیر مورد بررسی بیش از همه متغیر «خشم نسبت به حکومت» متغیر پتانسیل اعتراض را تبیین می‌کند. یعنی این متغیر از همه عوامل روی پتانسیل اعتراض تاثیر گذارتر است؛ متغیری که اکنون از نظر عددی وضعیت خطرناکی دارد. به نظرم مردم یک روزه خشمگین و عصبانی نمی‌شوند. در طول کمتر از ۵ سال گذشته جدا از اعتراض‌های صنفی متعدد، سه اعتراض گسترده و فراگیر در کشور داشتیم. هر بار که اعتراض گسترده می‌شود، بالاخره بعد از چند روز یا نهایت چند هفته فروکش می‌کند اما این فروکش کردن ظاهری است و به طور عمده به‌دلیل بی‌توجهی به مطالبات، این خشم انباشته می‌شود و دلیل این که هر دفعه خشونت نسبت به دفعه پیش بیشتر می‌شود، همین است.
عصبانیتی که التیام پیدا نکند، تبدیل به خشم فرو خورده می‌شود
میانگین سنی شرکت کنندگان در سال‌های اخیر و به ویژه این اعتراض‌ها بسیار پایین آمده یعنی جوانان زیر ۲۰ سال یا حتی نوجوانان، پتانسیل اعتراض در زنان هم نزدیک به مردان شده استبهابادی می‌گوید: طبق نتایج پیمایش اگرچه اکثریت قابل توجه مردم در شرایط کنونی عصبانی هستند اما نیمی از مردم نیز معتقدند اعتراض‌ها نفعی ندارد. دلایل شان هم متعدد است. یکی این که به اعتراض‌ها توجهی نمی‌شود.
به نظرم همین یک عامل، دلیل روشنی بر این است که هر بار اعتراض‌ها خشن‌تر می‌شود؛ یعنی عصبانیتی که التیام پیدا نمی‌کند و تبدیل به خشم فرو خورده می‌شود. بر خلاف نظر کسانی که معتقدند اگر جایی برای اعتراض امن وجود داشته باشد، اعتراض از اغتشاش جدا می‌شود؛ بنده هر چند در این کار ضرری نمی‌بینم اما علاج اصلی این درد را هم این مورد نمی‌دانم.
گستره نارضایتی را نباید محدود به همین تعداد شرکت‌کننده در تجمع‌های اعتراضی دانست
رئیس مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) با تاکید بر این نکته که اگر عصبانیت التیام پیدا کند، ریشه آن شناسایی و درمان می‌شود، اظهار می‌دارد: اگر هم جایی برای اعتراض درست شود و مردم هر چند وقت یک بار جمع شوند و اعتراضی کنند و فایده‌ای نبییند، مساله تفاوتی نخواهند کرد. اگر راهی برای تأثیر گذاری واقعی بر رفتار حکومت (و نه فقط نمایش اعتراض) از طریق رویه‌های مشروع وجود داشته باشد، کار به اعتراض خیابانی نمی‌کشد. اگر الان اعتراض خیابانی وجود دارد، دلیلش این است که این رویه‌ها یا مسدود است یا مردم فکر می‌کنند مسدود است.
نکته بسیار مهمی که باید به آن توجه شود اینکه، گستره نارضایتی و خشم را نباید محدود به همین تعدادی دانست که در تجمع‌های اعتراضی شرکت می‌کنند. این‌ها درصد بسیار اندک از کل کسانی هستند که عصبانی‌اند. بسیاری اعتراض را به دلایل متعددی اثر بخش نمی‌دانند که شرکت نمی‌کنند یا متغیر مهم دیگر که در پیمایش نیز جزو متغیرهای مهم تاثیر گذار بر پتانسیل اعتراض است، «ترس از هزینه‌های شرکت در اعتراض» است. این متغیرها اکنون عمل می‌کنند اما قابل پیش بینی نیستند و ممکن است روزی عمل نکند و باعث اعتراض های بسیار گسترده‌تر شود.
گسترده شدن حضور زنان در اعتراض‌ها در سال‌های اخیر
بهابادی می‌افزاید: طیف سنی شرکت‌کننده در تجمع‌ها را مانند دیگر اعتراض‌ها، افراد با سن پایین تشکیل می‌دهند. اگر چه داده متقنی وجود ندارد، با این حال مشاهده‌ها نشان می‌دهد میانگین سنی شرکت‌کنندگان در سال‌های اخیر و به ویژه این اعتراض‌ها، بسیار پایین آمده است؛ یعنی جوانان زیر ۲۰ سال یا حتی نوجوانان.
باید توجه کرد بیشتر پیمایش‌ها نشان داده‌اند نسل متولدان دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد که در پیمایش‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند، بسیار متفاوت از نسل‌های دیگر می‌اندیشند و بدیهی است حاکمیت نمی‌تواند آن مواجهه‌ای را که به طور مثال با متولدان دهه ۵۰ و ۶۰ داشته با این نسل هم داشته باشد.
تجدید نظر در سیاست‌هایی که هدف خود را محقق نکرده‌اند، در همه زمینه‌ها نه تنها عقب‌نشینی نیست بلکه به طور حتم سبب توسعه کشور می‌شود.
رئیس مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) حضور زنان در سال‌های اخیر در اعتراض‌ها را گسترده‌تر توصیف کرده و می‌گوید: این وضع در اعتراض‌های سال ۹۸ هم به چشم می‌آمد، اما در اعتراض‌های اخیر چشمگیر است.
یافته‌های پیمایش‌های چند سال اخیر هم نشان می‌دهد که پتانسیل اعتراض در زنان نزدیک به مردان شده است. به لحاظ طبقاتی نیز، این اعتراض‌ها را فقط طبقه متوسطی نمی‌دانم. همان‌گونه که در آبان ۹۸ هم طبقه پایین و متوسط همزمان حضور داشتند، در این اعتراض‌ها هم همین‌گونه است؛ چون نه اعتراض آبان ۹۸ فقط اقتصادی بود و نه اعتراض کنونی فقط اجتماعی و فرهنگی و سیاسی است.
از طرف دیگر طبقه پایین مانند گذشته مطالبه فقط اقتصادی ندارد زیرا بر اثر گسترش تحصیلات و آگاهی‌های سیاسی اجتماعی که پیدا کرده مطالباتی از جنس طبقه متوسط یافته و از طرف دیگر طبقه متوسط نیز فقط مطالبه سیاسی اجتماعی ندارد و بر اثر فشار معیشتی که در طول دو دهه گذشته به مردم وارد شده است، طبقه متوسط هم فقیرتر شده و مطالبات اقتصادی دارد. به عبارت دیگر طبقه پایین و متوسط به هم نزدیک شده‌اند.
مسئولان اثربخشی قوانین وضع شده را بررسی کنند
بهابادی در ادامه، پیشنهادهایش برای مسئولان را چنین برمی‌شمرد: مسئولان اثر بخشی قوانین وضع شده را بررسی کنند. اگر یک قانون به هدفش نرسید وحی منزل نیست و می‌تواند تغییر کند. اگر هدف نظام تربیت انسان‌های دیندار است، جدا از اینکه به لحاظ منطقی چنین سیاستی درست است یا نه، باید بررسی کند آیا سیاست‌های جاری باعث دین دار تر شدن مردم شده است یا نه.
وی یاد آور می‌شود: مردم ایران طبق نتایج پیمایش‌ها در بعضی از شاخص‌های دین داری مانند پیش از انقلاب وضعیت بسیار مناسبی دارند اما در برخی شاخص‌های دینداری به ویژه در بعد دین داری پیامدی یا آن چه در اسلام، رعایت شرعیات و ترک محرمات خوانده می‌شود، وضعیت کنونی بسیار متفاوت از قرائت رسمی است.
در مورد اخیر باید بررسی کرد در طول دو دهه گذشته آیا سیاست‌هایی که در مورد حجاب اجرا شده، توانسته الگوی مورد نظر حکومت برای حجاب را ایجاد کند. اگر نتوانسته، بدیهی است که باید در شیوه اجرای سیاست‌ها تجدید نظر شود. تجدید نظر در سیاست‌هایی که هدف خود را محقق نکرده‌اند، در همه زمینه‌ها نه تنها عقب‌نشینی نیست؛ بلکه به طور حتم سبب توسعه کشور می‌شود.
